Misja na Marsa: Rok drugi

Ponieważ pierwsze podsumowanie było dużo przed terminem urodzin bloga, to drugie będzie po terminie. Tak dla równowagi. Ale zachowując tradycję będzie z piosenką i w terminie w pewien sposób dla mnie ważnym, więc...

Chmury wiszą nad miastem, ciemno i wstać nie mogę

Naciągam głębiej kołdrę, znikam, kulę się w sobie

Powietrze lepkie i gęste, wilgoć osiada na twarzach

Ptak smętnie siedzi na drzewie, leniwie pióra wygładza *

Że mi się ostatnimi czasy pisać nie chce, to widać jak na dłoni. Z bardzo różnych i bardzo skomplikowanych przyczyn, jakaś część mnie najchętniej zawinęłaby się w koc i przespała ten rok w całości. Od początku, do jego końca. Na szczęście druga cześć mnie, ta bardziej rozsądna i ogarnięta, wie że to nie było by żadne rozwiązanie. Więc mimo wszystko piszę nadal. I uczę się wielu ważnych rzeczy.

Poranek przechodzi w południe, bezwładnie mijają godziny

Czasem zabrzęczy mucha w sidłach pajęczyny

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie *

Na przykład takich jak zrozumienie, że jestem uzależniona od bycia stukniętym fanem i emocjami z tym związanymi. I to w takim nieco gorszym wydaniu, które czasami rodzi głęboką potrzebę porzucenia wszystkiego, spalenia za sobą mostów i rozpoczęcia wszystkiego od nowa. I parę razy tak zrobiłam, uciekając z jednego fandomu w drugi, z radością od nowa budując świat wokół siebie, by za kilka lat porzucić go tak jak poprzednika. I poszukać kolejnego, bo przecież bez motyli w brzuchu związanych z ujaraniem się nowym obiektem uwielbienia moje życie nie ma sensu.

Ulice mgłami spowite, toną w ślepych kałużach

Przez okno patrzę znużona, z tęsknotą myślę o burzy

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie *

Chociaż to chyba jeszcze nie było takie najgorsze. Większym problemem jest (było?) bezmyślne i ślepe podążanie za grupą. No bo przecież skoro inni fani "to" lubią, to ja jako fanka też powinnam "to" lubić. I na wszelkie sposoby próbowałam polubić, a kiedy kolejne próby kończyły się fiaskiem, powoli zaczynało się rozglądanie za czymś nowym. Bo widać ten fandom to nie była moja bajka. Albo po prostu zwyczajnie z niego "wyrosłam", cokolwiek to znaczyło.

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na "RAZ!"

Ze słońcem twarzą w twarz *

Uświadomienie sobie tego wcale nie sprawi, że nagle przestanę się pakować w kolejne fandomy, albo dostawać głupawki. Tego nie da się ot tak wyłączyć, ale wiedząc jak to wszystko w moim przypadku działa, mogę się przygotować do „obrony i zminimalizować straty”. I nie wywracać sobie życia do góry nogami, tak jak robiłam do tej pory.

A co dalej z Wodami Marsa? Będą takie jak do tej pory. Nieco zwariowane, trochę chaotyczne i dalekie od wszelkiej normalności, bo przecież każdemu potrzebny zawór bezpieczeństwa, którym można spuścić nadmiar pary, nim wszystko wybuchnie...

---

* Maanam - Krakowski spleen