Oto jest Kasia, Mira Jaworczakowa

Tytuł: Oto jest Kasia
Autor: Mira Jaworczakowa  
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Rok wydania: 2010  
Ilość stron: 160

Wracanie po latach do książek z dzieciństwa, o ile nie czytamy ich ponownie z przedstawicielami młodszego pokolenia, jest zawsze bardzo ryzykowne. Książka, która w wieku lat kilku(nastu) zrobiła na nas ogromne wrażenie, w dorosłym życiu może zupełnie stracić swoją siłę rażenia i zostać odarta z całej magii, jaką miała wówczas. W końcu dorośliśmy, dorobiliśmy się (być może) całkiem sporego bagażu doświadczeń i mądrości życiowej, co sprawia, że na świat patrzymy zupełnie inaczej niż wtedy. I dlatego książki, które czytałam w dzieciństwie staram się omijać dość szerokim łukiem, nie chcąc by „drugie podejście” zniszczyło wspomnienia, jakie wiążą się z danym tytułem. Ale czasami pokusa bywa dużo silniejsza od rozsądku, a bez odrobiny ryzyka życie było by nudne, i dlatego sięgnęłam po książkę, którą po raz ostatni (i zarazem pierwszy) „czytałam” w klasie trzeciej szkoły podstawowej.

Oto jest Kasia jest książką, której trudno nie znać. Mimo wielu zawirowań, do lat dzielnie trzyma się na liście lektur dla klasy trzeciej i kolejne pokolenia młodych czytelników zapoznają się z historią dziewczynki, której świat wywraca się do góry nogami w momencie pojawienia się młodszej siostry. Dla mnie powrót do Kasinej historii był doświadczeniem, co najmniej... ciekawym. Nie wynikało to z „braku przynależności do grupy docelowej”. Do nieco uproszczonego sposobu narracji, oraz języka jestem w stanie przyzwyczaić się bardzo szybko i nigdy nie stanowi to przeszkody w czytaniu książek dla dzieci. Poza tym Oto jest Kasia, nie pierwszą książką dla dzieci, po którą sięgnęłam, nie z konieczności czytania z młodszym pokoleniem, ale dla przyjemności. Ale tylko przy tej książce doświadczyłam swoistego rozdwojenia jaźni.

Podczas lektury, co rusz dawała o sobie znać dorosła część mojej osoby, zgrzytając zębami na postępowanie rodziców Kasi, którzy nie dość, że w żaden sposób nie przygotowali córki do nadchodzących zmian, to wykazali się niezrozumieniem i lekceważeniem problemów, jakie z tego faktu wynikły. Ale kiedy tylko „pani zrzęda” raczyła na chwilę zamilknąć pojawiała się mała dziewczynka, która siedząc w klasie z zapartym tchem słuchała, czytanej przez panią nauczycielkę opowieści o Kasi, widząc w niej towarzyszkę niedoli*. I dlatego też bardzo trudno odpowiedzieć mi na pytanie, czy tą książkę lubię. Z jednej strony, jak na dłoni widzę jej wady i to, że cała historia bardzo się zestarzała i do współczesnych czasów pasuje niczym przysłowiowy kwiatek do kożucha. Z drugiej wiążą się z nią wspomnienia z pierwszych lat szkoły, które spędziłam w małej wiejskiej podstawówce, gdzie wszystkich uczniów było nie więcej niż czterdzieścioro, a wolny czas spędzaliśmy tak jak Kasia i jej koledzy. I te wspomnienia są wspaniałe, więc chyba, mimo wszystko opowieść o niegrzecznej Kasi, zawsze bardzo lubić będę.

---

* ponieważ też mam młodszą siostrę.