I think you need a doctor...

Ja kocham mieć obiekt uwielbienia. Wróć, ja MUSZĘ mieć obiekt uwielbienia. Od najwcześniejszych czasów, jak tylko zostałam świadomym widzem telewizji, zawsze miałam jakiegoś bohatera o którym mogłam śnić i marzyć, chociaż kilka ostatnich lat, to czasy wybitnej posuchy. Niestety związek z przystojnym agentem Mulderem był dość ciężki i lizanie ran po rozstaniu zajęło mi trochę czasu. Ale zjawił się ktoś, kto powoli i niepostrzeżenie przekonał mnie że warto ponownie zaangażować się w coś większego. Z oporami co prawda, ale wsiadłam do jego niebieskiej budki i... zaczęła się jazda

Tym kimś był niejaki Doktor, ostatni z Władców Czasu, bohater brytyjskiego serialu Doctor Who. Żeby było zabawniej miłością do Doktora, zaraziłam się na forum bollywood.pl gdzie w wątku serialowym często i gęsto dyskutowano o kolejnych odcinkach i sezonach. Jak się przez miesiąc czyta się tylko o jednym, to z czystej ciekawości człowiek gotów jest sprawdzić czym tak się wszyscy zachwycają.

Moja przygoda tak jak większości obecnych widzów zaczęła się od nowych serii powstałych po roku 2005 i spotkania z jego dziewiątym wcieleniem. Bo Doctor Who, jak przystało na opowieść o Władcy Czasu ma bogatą przeszłość. Jest to jeden z najdłużej trwających seriali S-F. Pierwszy sezon powstał w roku 1963, a do roku 1989 nakręcono ich w sumie 26, po czym nastąpiła długa przerwa. Doktor wrócił na chwilę w 1996 w filmie i nastąpiła kolejna przerwa trwająca aż do roku 2005, kiedy to Doktor, na stałe wrócił na antenę BBC. Mimo tak bogatej przeszłości znajomość starych serii nie jest niezbędna, by odnaleźć się w doktorowych przygodach, chociaż znawcy i fani pierwszych serii znajdą mnóstwo nawiązań do przeszłości.

Władcy Czasu to potężna i najbardziej zaawansowaną technicznie rasa we Wszechświecie, która ma jeszcze jedną ciekawą cechę - jej przedstawiciele znaleźli sposób na uniknięcie śmierci. Co prawda nie zawsze i ograniczoną ilość razy, ale to już zawsze coś. Kiedy kostucha zaczyna pukać do drzwi Władcy Czasu, może on zregenerować się, wymienić każdą komórkę swego ciała, a co za tym idzie zmienić swoją postać i jednocześnie pozostać nadal sobą. Takie założenie pozwala bez większych problemów zmienić aktora grającego główną postać. I z tego powodu, jak pisałam wcześniej moje pierwsze spotkanie było z dziewiątym wcieleniem Doktora.

Christopher Eccleston - Dziewiąty Doktor

Do dnia dzisiejszego boleję, że Christopher Eccleston wystąpił tylko w jednym sezonie, bo stworzył naprawdę fantastyczną postać ostatniego Władcy Czasu, a odcinek w którym musiałam się z nim pożegnać prawie złamał mi serce.

 David Tennant - Dziesiąty Doktor

Do kolejnego wcielenia przyzwyczajałam się długo. Właściwie to większość drugiego sezonu spędziłam na porównywaniu Dziewiątego i Dziesiątego Doktora i kręceniu nosem, że nowy jest zupełnie inny niż jego poprzednik. Ale mając trzy pełne sezony i osiem odcinków specjalnych do dyspozycji, w końcu polubiłam Davida Tennata jako Doktora, do tego stopnia że rozstanie z nim przypłaciłam prawie tygodniową depresją i niemożnością oglądania Doktora przez dłuższy czas, bo każdy odcinek przypominał mi to co się wydarzyło w The End of Time.

 Matt Smith - Jedenasty Doktor

Piaty sezon zaczęłam oglądać właściwie tylko po to, by w jakiś sposób zapomnieć o rozstaniu z Dziesiątym. Matt Smith miał ciężkie zadanie, tym bardziej że w piątym sezonie oprócz pojawienia się kolejnego Doktora w serialu nastąpiło kilka innych poważnych zmian, przez które ciężko było mi zaakceptować nowe wcielenie. Ale jak z poprzednikami było w końcu Jedenastego polubiłam i już dziś się boję co będzie, gdy Matt zrezygnuje z roli. Ale póki co nie mam się czym martwić, bo na jesieni startuje kolejny sezon z szalonym Jedenastym.

I to było by wszystko. Tak słowem wstępu, bo na pewno o Doktorze i mojej doktoromanii będę pisać często. Może uda mi się kogoś zarazić?