Lipiec z Szekspirem

Emocjonalne dołki oprócz niewątpliwych wad, mają również i zalety – jak się jest na dnie, jedyna droga, jaka istnieje prowadzi w górę. Tak więc, po obowiązkowej dawce biadolenia, że ze względów geograficznych omija mnie kolejne spotkanie z Szekspirem, doszłam do jedynego słusznego w tej sytuacji wniosku: jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. I podniesiona na duchu tym jakże odkrywczym stwierdzeniem przekopałam prywatną filmotekę w poszukiwaniu Szekspira, bo gdzieś się po głowie niejasno kołatało, że trochę szekspirowskich adaptacji by się znalazło. I co gorsza niektóre z nich do tej pory nie zostały obejrzane, co niezwłocznie powinno zostać nadrobione. I tak oto narodził się plan szekspirowskiego lipca.

Moje uwielbienie dla Szekspira zaczęło się dawno temu w czasach, kiedy TVP klasyki kina puszczała o przyzwoitych godzinach, i stałym punktem poniedziałkowych wieczorów był Teatr Telewizji. A przyczyniły się do niego trzy tytuły, i to właśnie one będą podstawą mojego lipcowego oglądania.

Jako że czarę goryczy przelał Makbet, więc na pierwszy ogień z owej trójcy pójdzie Tron we krwi – japońska adaptacja w reżyserii Akiry Kurosawy. Oglądałam to tak dawno temu, że poza ogólnym wrażeniem „boskie to jest” i miłością do Makbeta na całe życie, nie pamiętam nic więcej, więc powtórka będzie jak najbardziej na miejscu. Drugie w kolejności jest Wiele hałasu o nic Kennetha Branagha. Kiedy oglądałam to po raz pierwszy najmniejszego nawet pojęcia nie miałam, że to adaptacja Szekspira, ale bawiłam się doskonale, współczując przystojnemu Claudio, oraz kibicując potyczkom Beatryce i Benedicka. Ostatni w kolejce jest Hamlet IV – wersja z 1992 roku w reżyserii Andrzeja Wajdy z Teresą Budzisz-Krzyżanowską w tytułowej roli, bo swego czasu do telewizora przyciągnął mnie pomysłem obsadzenia w roli duńskiego księcia aktorki, a później tak już przed tym telewizorem zostałam zafascynowana samą historią.

Tak wygląda plan podstawowy, który mam nadzieję uda mi się do końca lipca zrealizować, czyli obejrzeć i napisać słów kilka na Krainie Czarów. Jeśli czasu zostanie, to być może zajmę się jeszcze:

• Wiele hałasu o nic (2011), Wyndham's Theatre – David Tennant jako Benedick, oraz Catherine Tate jako Beatrice,
• Omkara (2006), reż. Vishal Bhardwaj – indyjska, a dokładniej bollywoodzka adaptacja Otella, która już od dłuższego czasu kurzy się na półce,
• Romeo i Julia (1996), reż. Baz Luhrmann, słynna adaptacja z Leonardo DiCaprio i Claire Danes w tytułowych rolach,
• Hamlet (2009), reż. Gregory Doran – w tytułowej roli David Tennant.

Może ktoś chce dołączyć się do szekspirowskiego lipca?